‘‘Ik ben opgevoed in een zeer warm, liefdevol en hecht gezin. Binnen ons gezin was sport altijd onderwerp nummer één aan de keukentafel.

Opgevoed met veel disiplinie, regelmaat, structuur en een no-nonses mentaliteit. Mijn vader begon altijd vroeg met werken en mijn moeder bracht ons (mijn zus en ik), voor haar werk, hardlopend naast de fiets naar school. Weer of geen weer!

Op die leeftijd baalde je er weleens van dat je niet, net als veel klasgenootjes, met de auto werd gebracht als het regende. Nu kijk je hier heel anders op terug! Dit was een onderdeel van de vorming tot wie ik nu ben: Een buitenmens die tegen een stootje kan! Geen klager, maar een aanpakker!

De kreet die mijn vader regelmatig gebruikte ‘’niet klagen maar dragen’’ is hiervan dan ook een goed voorbeeld. Soms moet je dingen doen die je niet leuk vind om ergens te komen waar je heel graag wilt zijn!

De eerste jaren van mijn schoolperiode bestonden uit onbegrepen voelen, pesten en nergens bijhoren. Pas toen ik aan de sportopleiding begon had ik het gevoel voor het eerst begrepen te worden en ik volledig mezelf kon zijn.

Tijdens het sporten en bewegen maakte ik veel sneller contact met klasgenoten i.p.v. zomaar spontaan een gesprek aanknopen.

Sport gaat veel verder dan er fit uitzien. Sterker nog, dit is voor mij een bijzaak. De hoofzaak is dat sport mij ontzettend veel kracht heeft gegeven. In moeilijke tijden als het verlies van mijn vader, maar ook de kracht van de mentale en fysieke grenzen opzoeken tijdens extreme runs waarbij je veel sterker met jezelf in contact komt, is hiervan een voorbeeld.

Sport heeft mij laten inzien dat je veel meer aankan dan je denkt en dat wanneer je jezelf weer een keer in een lastige situatie begeeft je kan terugvallen op het gegeven dat je een ontzettende krachtige wilskracht hebt. De wilskracht om ook dit obstakel (werk, privé of sport) weer aan te kunnen!

Sport is mijn identiteit’’